block

Dag lieve lezers van mij blog,

Helaas moet ik mededelen dat ik, net zoals de collega-schrijvers van mijn kaliber zoals Willem Frederik Hermans en Harry Mulisch wel eens, gestuit ben op een writer's block. Sinds donderdag probeer ik me te focussen op het schrijven, wat niet wil lukken.

Het is niet zo dat ik hier niets meemaak om over te schrijven. Ik maak eerder teveel mee om, zonder een ellenlang verhaal met onzinnige details, een interessant verhaal te schrijven.
Daarom heb ik besloten een semi-interactieve blog plaatsen. Wat is een semi-interactieve blog Josje? Nou, dat heb ik zelf uitgevonden en ik ben er best wel trots op. Het gaat als volgt: ik bedenk en stel jullie vragen en beantwoord deze vervolgens:

Ken je dat gevoel dat je op een reis bent (of gaat), en denkt: waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Ja? Mooi, hou dit vast. Ik noem dat het 'WBIIGAB-moment'

Het eerste 'WBIIGAB-moment' was al vrij snel, toen ik mij sneed aan een zakmes dat nog geen halve minuut uit de verpakking was geweest, en ik hevig probeerde om mijn zwaar gewonde hand waar het bloed uit gutste te verbergen voor mijn toch al niet te geruste moederfiguur. En na een reis van 18 uur in het vliegtuig en een rit in een aftands busje, met een chauffeur die niet eens over straat zou moeten mogen lopen, op een weg die nauwelijks een weg te noemen valt, eindelijk aan te komen op de boerderij van N/a'an ku sê. Was het volgende WBIIGAB-moment toen ik uit de Afrikaanse moordmachine stapte en gelijk misselijk werd van een overweldigende stank en een gevoel aangestaard te worden. Dus wat deed ik? Wat iedereen zou doen, toch? Ik draai me om, om te kijken wat mij aan het beloeren is, en hem/ haar/ het (?) te confronteren. Daar liggen ze dan. Minstens 6 afgehakte paardenhoofden met wijd opengesperde ogen die mij aan liggen te gapen, alsof het mijn schuld is dat ze daar nu liggen. WBIIGAB-moment 2.

Het laatste WBIIGAB-moment, was toen ik door de savanne liep. Met 2 bavianen aan mijn benen, 2 in mijn shirt, 3 vechtend en krijsend rond mijn nek en hoofd, waarbij de plukken haar (mijn plukken haar!), en uitwerpselen (niet van mij) door de lucht vlogen, strompelde ik zo goed en zo kwaad als het ging naar de waterpoel. Ik vind 'tiny baboon walk' een misleidende titel voor een 4 uur durende tocht, die ze beter 'tiny walk to hell, along with 30 tiny demons raised by Satan himself, who will, try to kill you' hadden kunnen noemen.

Oh maar Jos, heb je dan ook leuke dingen gedaan? Goeie vraag!
Mijn bazen hebben een stuk grond overgekocht van een rijke stinkerd, die van plan was hier vlakbij een luxe woonwijk met 400 woningen te bouwen. Aan mijn groep de taak een gamecount te doen en de hekken te controleren, zodat ze dit kunnen engageren met de andere omliggende reservaten. Hee Jos, wat leuk zeg zo'n gamecount! Maar wat is dat nou precies?
Een gamecount gaat zo: met z'n vijven sta je achterop een jeep voor een trip, die vanwege de (niet) wegen ongeveer vergelijkbaar is met een ritje in de goliath, en tijdens deze loopings, halve schroeven en dergelijke schrijf je van elke diersoort die je ziet, de hoeveelheid, locatie, leeftijd en geslacht op. Een safari dus, maar dan zonder de veel te dikke, verbrande toeristen met hun lelijke hoedjes en veel te grote camera's.
Knuffelen met aapjes, tochten te paard maken, wandelen met cheeta's, Ze behoren allemaal tot de enorm leuke taken die ik krijg.
Zo ook vrijdag, toen ik overnachtte met een ander meisje in de watchtower. Om stropers op afstand te houden moest er ieder uur met een zaklamp geschenen worden en moest alles wat verdacht was opgeschreven worden.
Jeetje, wat spannend! Moest je ook stropers opjagen? Nee, gelukkig niet. We hadden een echte walkie-talkie in geval van nood en misschien maar beter ook; Ik weet niet wat enger is, de Afrikaanse politie of 2 lallende meisjes die, gewapend met een zaklantaarn en het vest van Wouter dat 3 uur in de wind naar wasverzachter meurt, achter je aan gestrompeld komen.

Natuurlijk zijn er ook minder leuke taken, maar de geweldige natuur en de prachtige dieren hier maken heel erg veel goed.
Zo stond ik gister mielliepap gemengd met de restjes (lees: botjes, oude sla, beschimmeld fruit) van ons avondeten naar bavianen te gooien, moesten de hekken gecontroleerd worden op stroom en heb ik paardenhoofden naar wilde honden gegooid. Dit laatste was overigens echt een van de engste dingen die ik ooit heb gedaan, maar ik vind dat als je vlees eet, je ook de ballen moet tonen om met afgehakte paardenhoofden te gooien als daarom gevraagd wordt (Ik zie gelijk mogelijkheden bij de Albert Heijn: Koppies! bij elke €10,- die u aan vlees spendeert een koppie! Bij 20 koppies een gezellig dagje paardenkopstoten met uw familie).

Ook moet ik veel fysiek zwaar werk leveren. Ondanks dat het hier winter is, wordt het hier overdag soms 32 graden. Je kunt je misschien voorstellen dat Jos die met een pikhouweel in de gortdroge aarde staat te roggen, dan niet te genieten is.

Omdat het hier zo warm is, en water ongeveer het kostbaarste middel is, word je aan het denken gezet over hoe wij leven in Nederland. We spoelen in Utrecht onze wc's door met Chaudfontaine terwijl ik hier moet leven onder het motto 'yellow is mellow, brown is making it drown'. Vervolgens wordt ons gerecyclede rioolwater weer gebruikt voor het besproeien van het land. En dit stinkt. Enorm.

Mijn tent deel ik met Anja. Een forse Duitse, die met haar armen als boomstammen, tribal tattoo's en gerafelde broeken, zo uit een Indiana Jones film gelopen lijkt te zijn. Ze is echter enorm lief en dit geldt trouwens voor iedereen hier.

Elke avond worden er hier schnaps gedronken en word ik dood gestalkt door mensen die mij dolgraag 'drank en drugs' willen laten horen. Nou zit ik eerlijk gezegd niet echt bepaald te wachten op deze zogenaamde Nederlandse delicatesse voor de oortjes, terwijl ik in dit prachtige land zit, waarin ik elke ochtend wakker wordt door het gebrul van leeuwen (alhoewel ik soms niet helemaal zeker ben of het de leeuwen zijn, of het orkest van mijn tentgenote). Toch probeer ik wanneer iemand mij, voor de dertigste keer op één avond, komt laten weten dat ze bij hen thuis ook naar lil' kleine luisteren, enthousiast te reageren.

Eén ding is in ieder geval zeker: met alle leuke én minder leuke activiteiten, wordt dit ongetwijfeld een onvergetelijke ervaring. Ik leer hier meer over de dieren dan 30 natuurdocumentaires zouden kunnen, door het hands-on contact met de dieren en de enorme kennis en vaardigheden van de San Bushman, met wie ik veel samenwerk. De San people zijn de originele bewoners van Namibië. Ze zijn ontzettende harde werkers en wanneer het je lukt, ze aan het praten te krijgen vertellen ze vol passie over hun cultuur en de dieren die hier leven.

Tot zaterdag ben ik hier nog en dan moet ik alweer mijn spullen pakken om verder te gaan naar de Neuras en Kanaan. Hier ga ik wilde cheeta's en hyena's opsporen, onderzoek doen en niet te vergeten: wijn van 's werelds droogste wijngaard drinken!

Groetjes van mij en Gomez, de huis-gier, die over mijn schouder aan het meekijken is. Ik leef met jullie winterse taferelen mee.